تاثیر آموزش مبتنی بر زمینه در کارآموزی روان‌پرستاری بر مهارت همدلی با بیمار دانشجویان پرستاری

مقدمه: کارآموزی در بخش روان می­تواند موجب احساس استرس و اضطراب دانشجویان پرستاری قبل از شروع کارآموزی و به عنوان مانعی جهت همدلی با بیمار عمل کند. هدف این مطالعه تعیین تاثیر آموزش مبتنی بر زمینه در کارآموزی روان­پرستاری بر مهارت همدلی با بیمار دانشجویان پرستاری بود. روش­کار: در این کارآزمایی بالینی 97 دانشجوی پرستاری در دو گروه (آزمون و شاهد) قرار گرفتند. برای گروه آزمون، آموزش بر مبنای گام­های چهارگانه آموزش مبتنی بر زمینه شامل آزمون موقعیت، خودآموزی، کسب اطلاعات جدید و تامل و تفکر طی دو هفته کارآموزی انجام شد. مهارت همدلی دانشجویان با پرسش­نامه­های مهارت همدلی با بیمار جفرسون و اضطراب اشپیل برگر قبل از شروع کارآموزی و روز آخر کارآموزی سنجیده شد. جهت تحلیل داده­ها از نرم‌افزار SPSS نسخه­ی 16 و آزمون­های تی مستقل، تی جفتی و مجذور خی دقیق استفاده شد. یافته­ها: میانگین سن دانشجویان گروه آزمون 8/1 ±6/21 و شاهد 4/2 ±7/21 سال بود. نتایج آزمون تی مستقل نشان داد، در بعد از مداخله میانگین نمره­ی مهارت همدلی با بیمار دانشجویان گروه آزمون به صورت معنی­داری بیشتر از گروه شاهد بود (001/0>P). نتیجه­گیری: نتایج این پژوهش حاکی از تاثیر مثبت آموزش مبتنی بر زمینه در بهبود همدلی با بیمار دانشجویان پرستاری در کارآموزی روا­ن­پرستاری می­باشد، لذا توصیه می‌شود از این روش آموزشی در کارآموزی روان­پرستاری استفاده شود.